#200:FORBIDDEN POEM OF FORUGH FAROKHZAD

بر روی ما نگاه خدا خنده می زند 

هر کهن ره به سوی لطفش نبرده ایم 

زیرا چو زاهدان سه کار خرقه پوش 

پنهان ز دیدگان خدا می نخورده ایم 

.

پیشانی ار ز داغ گناهی سه شود 

بهتر ز داغ مهر نماز از سر ریا 

نام خدا نبردن از آن به که زیر لب 

بهر فریب خلق گویی خدا خدا 

.

ما را چه غم که شیخ شبی در میان جمع 

بر رویمان ببست به شادی در بهشت 

او می گشاید  او که به لطف و صفای خویش 

گویی که خاک تنت ما را ز غم سرشت 

.

توفان طعنه خنده های ما را ز لب نشست 

کهم و در میانه ی دریا نشسته ایم 

چون سینه جای گوهر یکتای راستیت 

زین رو به موج حادثه تنها نشسته ایم 

.

ماییم که طعنه ی زاهد شنیده ایم 

ماییم ما که جامه ی تقوا دریده ایم 

زیرا درون جامه به جز پیکر فریب 

زین راهیان راه حقیقت نادیده ایم 

.

آن آتشی که در دل ما شعله می کشید 

گر در میان دامن شیخ اوفتاده بود 

دیگر به ما که سوخته ایم از شرار عشق 

نام گناهکاره ی رسوا نداده بود 

.

بگذار تا به طعنه بگویند مردمان 

در گوش هم حکایت عشق مدام ما 

هرگز نمیرد آن که که دلش زنده شد به عشق 

ثبت است در جریده ی عا لم دوا م ما 

فروغ فرخزاد ؟