Thursday, February 28, 2013

A*SH*N*A:MOHAMAD REZA SHAFIEI KAD KANI محمدرضاشفیعی کدکنی



محمدرضا شفیعی کدکنی " م. سرشک "
نفسم گرفت ازین شب...
دفتر از بودن و سرودن

نفسم گرفت ازین شب در این حصار بشکن
در این حصار جادویی روزگار بشکن

چو شقایق از دل سنگ برآر رایت خون
به جنون صلابت صخره ی کوهسار بشکن

تو که ترجمان صبحی به ترنم و ترانه
لب زخم دیده بگشا صف انتظار بشکن

سر آن ندارد امشب که براید آفتابی؟
تو خود آفتاب خود باش و طلسم کار بشکن

بسرای تا که هستی که سرودن است بودن
به ترنمی دژ وحشت این دیار بشکن

شب غارت تتاران همه سو فکنده سایه
تو به آذرخشی این سایه ی دیوسار بشکن

ز برون کسی نیاید چو به یاری تو اینجا
تو ز خویشتن برون آ سپه تتار بشکن...

A*SH*N*A:MOHAMAD HOGHUGHIمحمد حقوقی

 MOHAMAD HOGHUGHIمحمد حقوقی 
ESFAHAN 1938-2009 TEHRAAN
کتاب ها :
زوایا و مدارات ١٣٤٨
فصل های زمستانی ١٣٤٨
شرقی ها ،زمان ١٣٥١
گریز های ناگزیر ،زمان ١٣٥٧
با شب،با زخم،با گرگ ،زمان ١٣٥٧
خروس هزار بال ،پرواز ١٣٦٨
شب ، ما نا ، شب ،نگاه 
١٣٧٠
پرواز های بلند عصر ،روایات ١٣٧٢
از بامداد نقره و خاکستر ،فکر روز ١٣٧٦
سبد ها ،علم ١٣٧٨
از دل تا دلتا .همراه ١٣٧٨
شعر نو از آغاز تا امروز ١٣٧٠-١٣٠٠
شعر زمان ما ١-٥ فروغ،شاملو،سپهری،اخوان و نیما یوشیج 
در باره شعر و شاعری 
بیش از چند سالی از رفتن محمد حقوقی نمی گذرد اما کارنامه شعر و نقد او را خیلی زود غبار دارد می گیرد 
دلیل اصلی اینست که او هنوز چه در نگاهش به شعر و چه در شعر و نثر هنوز وابسته به ادبیات کهن است 
هر چند که زبان اعتراض به آن و طرفداران آن هم گشوده است 
محمد حقوقی

آیینه

برابر آینه ام
می شنوی؟
همه از تو بود
هر آنچه هست
هر آنچه دارم
سپیده ی شبی که منم
زنم
- که چشم تو
میوه ی رسیده ی " کاش "
راز روییده ی فاش
آشکار ست
مانا
که روز روشنی !
آیینه ی منی

Sunday, February 24, 2013

A*SH*N*A:SAYEH,HUSHANG EBTEHAJسایه،هوشنگ ابتهاج




ارغوان ــ

 ه . ا . سايه , هوشنگ ابتهاج

شاخه ی هم خون جدا مانده ی من

آسمان تو چه رنگ ست امروز ؟

آفتابی ست هوا ٬

یا گرفته ست هنوز ؟

من درین گوشه

که از دنیا بیرون ست ٬

آسمانی به سرم نیست

از بهاران خبرم نیست

آنچه میبینم

دیوار است

آه

این سخت سیاه

آنچنان نزدیک ست

که چو بر می کشم از سینه نفس

نفسم را بر می گرداند

ره چنان بسته

که پرواز نگه

در همین یک قدمی می ماند

کور سویی ز چراغی رنجور

قصه پرداز شب ظلمانی ست

نفسم میگیرد

که هوا هم اینجا زندانی ست

هر چه با من اینجا ست

رنگ رخ باخته است

آفتابی هرگز

گوشه ی چشمی هم

بر فراموشی این دخمه نیانداخته است

اندرین گوشه ی خاموش فراموش شده

کز دم سردش هر شمعی خاموش شده

یاد رنگینی در خاطر من

گریه می انگیزد

ارغوانم آنجاست

ارغوانم تنهاست

ارغوانم دارد می گرید

چون دل من که چنین خون آلود

هر دم از دیده فرو میریزد

ارغوان

این چه رازیست که هر بار بهار ٬

با عزای دل ما می آید ؟

که زمین هر سال از خون پرستوها رنگین است ؟

اینچنین بر جگر سوختگان

داغ بر داغ می افزاید

ارغوان پنجه ی خونین زمین

دامن صبح بگیر

وز سواران خرامنده ی خورشید بپرس

کی برین دره غم می گذرند ؟

ارغوان

خوشه ی خون

بامدادان که کبوترها

بر لب پنجره ی باز سحر

غلغله می آغازند

جان گلرنگ مرا

بر سر دست بگیر

به تماشا گه پرواز ببر

آه بشتاب

که هم پروازان

نگران غم هم پروازند

ارغوان

بیرق گلگون بهار

تو بر افراشته باش

شعر خون بار منی

یاد رنگین رفیقانم را

بر زبان داشته باش

تو بخوان نغمه نا خوانده ی من

ارغوان

شاخه ی هم خون جدا مانده من ......

Saturday, February 23, 2013

A*SH*N*A:MAHMUD MOATAGHEDI محمود معتقدی







محمود معتقدی 





شاعر و ناقد 





زاده ی ٢٦ مهر ١٣٢٥ آ مل 





کتاب ها :
فصل رویاهای گمشده ١٣٧٦
دستی میان پنجره و باران ١٣٨٠
عشق همچنان می تازد ١٣٨١
مثل پاره های بامدادی ١٣٨٦
یک مهتابی دیگر باتو فاصله دارم ١٣٨٦ 
پاره های عاشقی ١٣٨٧
پاره های ممنوع١٣٨٧ 
ابرها خاموشند




گزینه ی اشعا ر ١٣٧٦-١٣٩٠
تنها می توانی شاعر باشی
به گوزن های تشنه
چیزی نگو 
این همه ی ویرا نی ست


  شعر سا ده و روشن او .که زیر تاثیر شعر دهه شصت و شعر ایجاز شکل گرفت اینک جریان های رایج پس از آن را دنبال می کند  ومعتقد به سا ده نویسی رسانه یی ، اجرای مستقیم ،شر ح وقایع و دنباله روی  مخاطب  عا م شده است
برف شبانه هنوز مي بارد

تنها

يك دريچه ديگر

تا پنجره هاي چشمان تو

باز مانده است

از سپيده دمان سرد وطن

تا رويا ي كوچه هاي خاموش ات

گويي

هزار آسمان دوباره

در پيش است

آه مي داني

چه روزهاي شكسته اي

خيال ترا

از ياد برده است

از تو

تا رنگين كمان سكوت

چيزي به سقوط جهان

نمانده است

رفيق پرواز هاي زمستاني

نفسي تازه كن

كبوتران

روزي ديگر

به سرزمين تو

باز مي آيند
.
*هیچ کس / د ر اندا زه ها ی تو/ به د ریا نمی رسد
۱
ا ز را ه می رسد
خاموش
مثل کوچه ها ی خا نه و
د رخت
د ستی میا ن عصر ها ی کود کی ا ت
مگر
لب ا ز تما م وا ژ ه ها ی سیا سی
فرو بند یم
چیزی بگو
رویا یی کوجک و
مرز ها یی ممنوع
د ر صدا ی آینه ا ی
کنا ر کهنسا لی و
عشق
شا ید
همیشه خا ک بود و
فصل کا شی ها یی
شکسته تر ا ز سرزمین ها ی تو و
با را ن این خا طره
۲
با ید
که می روی
با ید
چند ا ن که د ر هوا ی درخت و
فا صله
سر می شوی
چند ا ن که ا ز اسطوره ها ی با د و
حا د ثه
کسی از حس تما م حا فظه ها ی تو
بر می گرد د
چرا
تیغی به پا نمی شود
فرد ا
بر شا نه د یگر ی ست و
جها ن
حتی ا ز نیمه ها ی منم
هرگز
چیزی نمی دا ند
۳
عبور می کند
آنکه
ا یستا د ه بر د وبا ره ا م
آنکه
مدا م
زلال تر ا زسطری عا شقا نه
ا ز برا برت
می گذ ر د
ما چنا ن که می گذ ریم
همین که آسما ن برگ ها ی زرد و
آبی ا ت
به خا نه با ز می آ یند
کولا ژد ستما یه ا ی ست
سنگین
یا که هنوز
چیزی ا زتما م روزها ی تو
د وبا ره
سقوط می کند
چتری و
این همه گفت و گو
چتری و
این همه شب ها ی بی چراغ
سکوت واین همه دریا

۴
ما را به کجا می برید ؟
تخته پا ره ها ی آهن و
آ ب
زورقی تا ریک و
ا ز شکل نخورد ه ها یت
پس می زند
خبر ا ز چه کسی دا ری
لبخند و
هزا ر جوانی ویر ا ن
ونا م شهریوری که
نا گها ن
ا زد وزخ شعر ها ی تو
می جوشد
همیشه تر واقعی
آنگا ه که
هیچ کس / د ر اندا زه ها ی تو
به د ریا نمی رسد
دا ریم
ا ز نگا ه تو
پیر می شویم
خاموش
سر د ر هوا ی وطنی د شوا ر
پا ییز ۸۶
 محمود معتقدی 
دوزخ شنبه و
رویایی به پرواز کوچکت
به یاس ها و تازیانه بیندیش
به میدان مادر
که هنوز
 دختری گمشده دارد
از؛گزینه اشعا ر




Photo: ‎(آنکه ا ز گلوی هوا و حا د ثه می آید)

هیچ کس / د ر اندا زه ها ی تو/ به د ریا نمی رسد
۱
ا ز را ه می رسد
خاموش
مثل کوچه ها ی خا نه و
د رخت
د ستی میا ن عصر ها ی کود کی ا ت
مگر
لب ا ز تما م وا ژ ه ها ی سیا سی
فرو بند یم
چیزی بگو
رویا یی کوجک و
مرز ها یی ممنوع
د ر صدا ی آینه ا ی
کنا ر کهنسا لی و
عشق
شا ید
همیشه خا ک بود و
فصل کا شی ها یی
شکسته تر ا ز سرزمین ها ی تو و
با را ن این خا طره
۲
با ید
که می روی
با ید
چند ا ن که د ر هوا ی درخت و
فا صله
سر می شوی
چند ا ن که ا ز اسطوره ها ی با د و
حا د ثه
کسی از حس تما م حا فظه ها ی تو
بر می گرد د
چرا
تیغی به پا نمی شود
فرد ا
بر شا نه د یگر ی ست و
جها ن
حتی ا ز نیمه ها ی منم
هرگز
چیزی نمی دا ند
۳
عبور می کند
آنکه
ا یستا د ه بر د وبا ره ا م
آنکه
مدا م
زلال تر ا زسطری عا شقا نه
ا ز برا برت
می گذ ر د
ما چنا ن که می گذ ریم
همین که آسما ن برگ ها ی زرد و
آبی ا ت
به خا نه با ز می آ یند
کولا ژد ستما یه ا ی ست
سنگین
یا که هنوز
چیزی ا زتما م روزها ی تو
د وبا ره
سقوط می کند
چتری و
این همه گفت و گو
چتری و
این همه شب ها ی بی چراغ
سکوت واین همه دریا

۴
ما را به کجا می برید ؟
تخته پا ره ها ی آهن و
آ ب
زورقی تا ریک و
ا ز شکل نخورد ه ها یت
پس می زند
خبر ا ز چه کسی دا ری
لبخند و
هزا ر جوانی ویر ا ن
ونا م شهریوری که
نا گها ن
ا زد وزخ شعر ها ی تو
می جوشد
همیشه تر واقعی
آنگا ه که
هیچ کس / د ر اندا زه ها ی تو
به د ریا نمی رسد
دا ریم
ا ز نگا ه تو
پیر می شویم
خاموش
سر د ر هوا ی وطنی د شوا ر
(پا ییز ۸۶) 
" محمود معتقدی "‎

Friday, February 22, 2013

A*SH*N*A:MOHAMAD ZOHARIمحمد زهری

 شعر کوتاه، موجز ،سا ده و صریح  محمد زهری بیشتر به کلمات قصار می ماند
 و نشان از پاکی و زلالی روح شاعر دارد
کتابها و نمونه ا ثار 




محمد زهری 
زاده سلیمان آباد یا عباس آباد شهسوار ١٣٠٥
تا ١٥ ١سفند ١٣٣٢
لیسانس و دکتری زبان و ادبیات فارسی 
دبیر فارسی
 کتابدار کتابخانه ملی 
کتاب ها :
جزیره ١٣٣٥
گلایه ١٣٤٤
شبنامه ١٣٤٧ 
و تتمه ١٣٤٨ برگزیده شعر ها ١٣٤٨
مشت در جیب ١٣٥١
پیر ما گفت
برای هر ستاره
...
١
شبی از شب ها 
ای تو آیینه هر پاکی 
ای پاک با تو باور کردم 
که جهان خالی از آیینه پاکی نیست 
٢
شبی از شب ها 
پچ پش گنگی 
در خلوت یک کوچه 
طرح فریادی را 
در روشن فردا
 می ریخت
٣
من ماهیم 
تو شط بی تلاتم فرتوتی 
من 
در تو 
بر تو 
گریه بسیار کرده ام 
آیا تو هیچ بر من غمگین گریستی  


باز باید دست را با دست های دیگران پیوست
تا غروب کوچه بازی کرد
با کبوتر ها پیام ِ آسمان آورد
طاق ِ ایوان را پناه ِ بی پناهی ِ پرستو ساخت
*****
باز هم لبخند باید زد
گر چه شهر از زهر خند ِ دشمنی تلخ است
شهد باید شد
گوارا شد
دوست را باید میان ِ خیل ِ دشمن یافت
همنفس همراه باید شد
با هزاران مشعل از چنگال شب باید رهایی یافت
*****
شهر خالی نیست
گوش باش ! آواز می آید از آن خانه
مهربانی ، همدلی را می سراید
گوش باش !

Friday, February 8, 2013

A*SH*N*A:PURAN FAROKHZAD پوران فرخزاد

پوران فرخزاد 
شاعر و نویسنده 
١٥ بهمن ١٣١٢ تهران 
٤ فوریه ١٩٣٣
پوران فرخزاد


سکوت – سکوت – سکوت


چرا نباید با زبان خودم حرف بزنم
این‌همه پنهان‌گری در پرده‌ی کلمات
                   پریشانم کرده است.
هجوم واژگان ناگفته
این مردگان آونگان از صلیب سکوت
                            خفه ام می‌کند
چرا نباید آزادشان کرد
بگذارید در بلندای فریاد اعماق
همه را آزاد کنم
و هرچه را می خواهم بگویم
دیگر نمی توانم
زیر آوار مداوم اجساد واژگان
                   از خودم جدا شده‌ام
انگار خودم را در سردابه‌ای سرد
                   جا گذاشته‌ام
بگذارید سوسمار سکوت را بکشم
و هر آنچه را می‌خواهم
بگویم.

***
دیگر بس است
برای خدا رهایم کنید!

DEATH AND FORUGH FAROKHZAD

Forugh Farokhzad,also Forough Farrokhzad
اه ای زندگی من اینه ام 
از تو چشمم پر از نگاه شود 
ورنه گر مرگ بنگرد در من 
روی اینه ام سیاه شود 

#200:FORBIDDEN POEM OF FORUGH FAROKHZAD

بر روی ما نگاه خدا خنده می زند 
هر کهن ره به سوی لطفش نبرده ایم 
زیرا چو زاهدان سه کار خرقه پوش 
پنهان ز دیدگان خدا می نخورده ایم 
.
پیشانی ار ز داغ گناهی سه شود 
بهتر ز داغ مهر نماز از سر ریا 
نام خدا نبردن از آن به که زیر لب 
بهر فریب خلق گویی خدا خدا 
.
ما را چه غم که شیخ شبی در میان جمع 
بر رویمان ببست به شادی در بهشت 
او می گشاید  او که به لطف و صفای خویش 
گویی که خاک تنت ما را ز غم سرشت 
.
توفان طعنه خنده های ما را ز لب نشست 
کهم و در میانه ی دریا نشسته ایم 
چون سینه جای گوهر یکتای راستیت 
زین رو به موج حادثه تنها نشسته ایم 
.
ماییم که طعنه ی زاهد شنیده ایم 
ماییم ما که جامه ی تقوا دریده ایم 
زیرا درون جامه به جز پیکر فریب 
زین راهیان راه حقیقت نادیده ایم 
.
آن آتشی که در دل ما شعله می کشید 
گر در میان دامن شیخ اوفتاده بود 
دیگر به ما که سوخته ایم از شرار عشق 
نام گناهکاره ی رسوا نداده بود 
.
بگذار تا به طعنه بگویند مردمان 
در گوش هم حکایت عشق مدام ما 
هرگز نمیرد آن که که دلش زنده شد به عشق 
ثبت است در جریده ی عا لم دوا م ما 
فروغ فرخزاد ؟

Wednesday, February 6, 2013

A*SH*N*A:MOHAMAD MOKHTARIمحمد مختاری

Mohamad Mokhtari
img:moj
خوره 
.
این حشره سایه ی کدام سکوت است ؟
خش خش یکبند از ذرات حرف چیزی برجا نمی گذارد
چرخش خشک خطوط را پاک می کند
غژ غژ میخ انگار بر صفحه ی فلز
وزوز یکریز در سلول های حافظه
همهمه ی آفتابی و هوای بدوی
از خلأ جمجمه سرازیر می شود تا مهره های ولرم
وز قلم پا بیرون می تراود
سوزی از اعماقی برمی آید تا پرتابت کند به اعماقی دیگر
وز ته غاری دوباره غیه برمی آید.
چیزی آیا شکست یا تنها در خود نشستی؟
سایه ی گرگی گذشت یا
گوش سگی تیز شد یا کلپاسه دندان هایت را شمرد؟
گنگی صوتی دنیا را برداشت
چشم فرومانده ات فروریخت
بر لبه ی ناگهان که به تهدید در شقیقه تابید
ترس کجا بود تا که پیشی گیرد از بهت؟
ساطوری تابید از یخ تا دو شقه ی حس
نیمِ دروغ اکنون در آفتاب ول ول می زند
نیمِ دیگر میگریزد هر سو تا مهجوری زبان را جایی حراست کند.
زوزه بکش دنیا از شر شرم راحت شده است.
جانور از پای سنگ صدا می کند
زوزه بکش که آسانی اکنون و مختصر
زوزه بکش پیش از کمبوجیه
زوزه بکش پیش از قابیل
زوزه بکش پیش از برگ انجیر
زوزه بکش پیش از گناه اول.
تاخته است و شتاب می گیرد حشره
می تاراند لب را سوراخ می کند واژه را می ترکاند قلم را می خورد حس را
می کوبد می روبد
شیشه به شیشه فلز به فلز آجر در آجر
خانه به خانه سیاه می کند دل را پوک می کند استخوان را
دلمه می کند خون را
جولان می دهد
شهر به شهر و هوا به هوا
باد به باد و فراز تا فرود
دور و فرا دور
های و هیاهو و هووو ... اوهوو ... اوو ... اوو

محمد مختاری
از مجموعه ی وزن دنیا 

Tuesday, February 5, 2013

MARYAM HOOLEHشعرزنان ایران: مریم هولهIRANIAN WOMEN POETRY:

MARYAM HOOLEH,also MARYAM HULEH
مریم هوله 
زاده ی ١٣٥٧ تهران 
کتاب ها :
باد با دک هرگز در دست های من پرواز نخواهد کرد ،مد لند گرافیکز ١٩٩٩
در کوچه های آتن ،میر کسرا ١٣٧٩
باجه ی نفرین ،باران ٢٠٠٠
آواز های دیوانه ی باران ،شعر کردی ،تهران ٢٠٠٠
کمپانی دوزخ و جزم معاصر ٢٠٠٤ استکهلم 
آثار منتشر شده : ا  
کمپانی دوزخ و جزام معاصر
 دو کتاب در یک جلد
236 صفحه
 ارزان 2004
استکهلم
آواز های دیوانه ی باران
شیته گورانیه کانی باران
به زبان کردی
شولا 2003
تهران
در کوچه های آتن چاپ دوم
میر کسری 2002
تهران
برای دریافت نسخه ی پی دی اف کتاب روی تصویر کلیک کنید
باجه ی نفرین
135 صفحه
باران 2000
سوئد
در کوچه های آتنمیر کسری 2000
تهران
بادبارک هرگز در دستهای من پرواز نخواهد کرد
میدلند گرافیکز 1999
شیکاگو


 مریم هوله
از کتاب : باجه نفرین
نشر باران٢٠٠١
......................

دماغ دماغ را پیدا می‌کند

لب‌ها لب‌ها را

اما برای چشم‌ها

جهانی تدارک دیده‌اند

که هرگز نخواهد بوسید


"ساديسم"


آينده ما را مي بلعد
گزارشي بنويس!

تنديس من از آغوش تو مي ريزد...
با اينکه حرف هايت راست مي شوند
وَ دست هايت هرگز نمي پوسند
اما آشکارست !
تنديس من هنگام سقوط
از قلب تو جوهري ناماندگار
ساخته و مکيده است

آن وقت..... يک روز...... دو روز...... به اندازه ي گلي .....
تکه ي مفروشي از خاک ...... لکه مي شود ......
اما هيچکس ....... کتاب هاي زيرزمين را ....... نمي خواند !

تو ميان صحبت لات هاي خيابان گم مي شوي
من در توحش نگاه هاي اسطوره
به فاحشه خانه تبعيد مي شوم
و آن وقت است که پاي تو
به آنجا باز مي شود
درهاي باز ....
« درهاي باز» ما را مي بلعند گزارشي بنويس !

من مريم مقدسم
من اطلسم
نقشه ي جهان
مثل يک لکه ي درشت قهوه اي
روي صورت ِ ويار زده ام کپک مي زند ....
لکه ها چادر هاي گُل گُلي شان را
دور باسن هاي پرچربي شان
گره مي زنند ...
لب حوض ها و
دم ِ درهاي کوچه مي نشينند ...
و آن وقت صحبت هاي زَنَکي
چشم آسمان را فرچه مي کشد
اگرچه نيت ِ نقاشان ِ دنيا آبي باشد
آنقدر پررنگ مي شود ...... آنقدر تيره....
تا « اشکش »......... براي تجدد ِ بهاري ديگر ...... پروار شود !


اينجا ديگر همه ي عناصر حيات ماده اند
پروار که نباشند ساديسم دارند ...
تيفوس دارند ...
من مقدسم
من اطلسم
با اينکه اشک دارم
و بکارت ِ اديان ِ بازنگشته را دارم
ساديسم هم دارم
با من نخواب
صبح در کمين است
با آن دهان ِ گراز ...... با آن چشم ِ خونين ِ پر آز ....
گزارشي بنويس !

پدر که ديروز مرد
آن جلو..... پشت پيچ اول.... يا نمي دانم دوم.... يا هزارم....
دهان ِ اُخروي ِ غولش را باز گذاشته...... مثل يک غار ِ تاريک ِ اميد....
تا ما داخل شويم ..... و او ...... دندان ها را بر ما بفشرد .......
وقرباني ِ خدايي کند که از نافرماني اش .......
بليط ِ فاحشه خانه هاي مخفي .....
مثل ِ يک راز ِ محترم ِ ملي .......
از بليط ِ سينما و کنسرت ِ سنتي
پيشي گرفت
و آنقدر زياد شد
که رکورد ِ تطويل ِ نسل را شکست
و روي آخرين بليط ِ سلسله اش .......
...... که در امتداد ِ دُم ِ بينهايتش ......هنگامِ غروب فروخته شد .......
صد و بيست و چهار هزار و يکمين قديس ....... بوسه زد !

بايد گزارشي بنويسي
بايد بداني خواب هاي من چه پريشان شده اند !
هر شب.... توپ ِ فوتبالي، نه.....طعنه ي تماشاگري، نه....
صداي مبهمي از آسمان.... مثل شليک ِ يک گلوله ي اعدام از دور....
شيشه هاي پنجره را مي شکند

مادر سرانجام براي برادر زني پيدا مي کند
که با وجود ِ دست هاي خالي و خانه ي استيجاري
مي تواند هواي يکي از اتاق ها را مشروع کند
- چه آسان !
- چه ارزان !
پسرم! ديدي دين ..... هم از آزادي پيشرفته ترست ....
هم از جمهوري ....
هم از کوپن !!؟


اما ناگهان وقتي با صداي آسمان پنجره ها مي ريزند
و ما
به کف ِ خانه پناه مي بريم
کرم هاي دندان دار
با ادامه هاي دهشت زاي چرخان شان
که فيش فيش مي کنند ....
و مدام آن نقطه ي زهر را هجي مي کنند ...
ساديسم ........
سا ....... دي...... سم ......
چشم ما را ....
به دامن ِ زن ِ مشروع مي رسانند ...
که مادر ِ اين نسل ِ تازه است !

آن وقت من از زور ِ خستگي
و تهديد ِ همه ي پناهگاه ها
عاقلانه ...
با وجودي که عقلم به قول ِ کرم ها نصف ِ ديگران هم نيست ......
تسليم يکي از کرم ها مي شوم

تو صبح به من خواهي گفت
آن کرم ها
تعدد ِ راه هاي مانده است
روي پيشانيت
و احتمال ِ همه ي اميد هاي نزاده ات
و نقاط ِ زيادي که در آينده
به آنها پناهنده مي شوي


آه ، من تسليم مي شوم
پيامبر من !
گزارشي بنويس !


پاييز ١٣٧٥
تهران







مریم هوله 

Monday, February 4, 2013

شعرهمروزگارما:سهراب سپهریON SOHRAB SEPEHRI


ON SOHRAB SEPEHRI AND HIS POETRY
کار ما شاید این ست
که میان گل نیلوفر و قرن
پی آواز حقیقت بدویم 
...

A*SH*N*A:SEPEHRIشاعران قرن ایران:پراکنده های سپهری

به سراغ من اگر می آیید 
نرم و اهسته بیایید 
مبادا که ترک بردارد 
چینی نازک تنهایی من 
سهراب سپهری از١٥ مهر  ١٣٠٧
 تا اول اردیبهشت  ١٣٥٩

سرود زهر 
از کتاب : مرگ رنگ 
.
می مکم پستان شب را 
وز پی رنگی به افسون تن نیالوده 
چشم پر خاکسترش با نگاه خویش می قوم 
از پی نبودیم دیری ست 
ظاهر می ریزد به رگ های خود این جدی بی آزارم 
تا کند آلوده با آن شیر
پس برای آن که رد فکر او را
گم کند فکرم
می کند رفتار با من نرم
لیک چه غافل ؟
نقشه های او چه بی حاصل
نبض من هر لحظه می خاندا به پندار
او نمی داند که روییده ست
هستی پر بار من در منجلاب زهر
و نمی داند که من در زهر می شویم
پیکر هر گریه هر خنده
در نم زهر ست کرم فکر من زنده
در زمین زهر می روید گیاه تلخ شعر من 

پشت دریاها 
از کتاب حجم سبز 
.
قايقي خواهم ساخت‌،
خواهم انداخت به آب‌.


دور خواهم شد از اين خاك غريب
كه در آن هيچ كسي نيست كه در بيشه عشق
قهرمانان را بيدار كند.

قايق از تور تهي
و دل از آرزوي مرواريد،
هم چنان خواهم راند.
نه به آبي ها دل خواهم بست
نه به دريا-پرياني كه سر از خاك به در مي آرند
و در آن تابش تنهايي ماهي گيران
مي فشانند فسون از سر گيسوهاشان‌.

هم چنان خواهم راند.
هم چنان خواهم خواند: «دور بايد شد، دور.
مرد آن شهر اساطير نداشت‌.
زن آن شهر به سرشاري يك خوشه انگور نبود.



هيچ آيينه تالاري‌، سرخوشي ها را تكرار نكرد.
چاله آبي حتي‌، مشعلي را ننمود.
دور بايد شد، دور.
شب سرودش را خواند،
نوبت پنجره هاست.» 


هم چنان خواهم خواند.
هم چنان خواهم راند.

پشت درياها شهري است
كه در آن پنجره ها رو به تجلي باز است‌.
بام ها جاي كبوترهايي است كه به فواره هوش بشري
مي نگرند.
دست هر كودك ده ساله شهر، خانه معرفتي است‌.
مردم شهر به يك چينه چنان مي نگرند
كه به يك شعله‌، به يك خواب لطيف‌.
خاك‌، موسيقي احساس تو را مي شنود


و صداي پر مرغان اساطير مي آيد در باد.
پشت درياها شهري است

كه در آن وسعت خورشيد به اندازه چشمان سحرخيزان
است‌.
شاعران وارث آب و خرد و روشني اند.

پشت درياها شهري است‌!
قايقي بايد ساخت‌. قايقي بايد ساخت 


شاعران قرن ایران:ماهیچ مانگاه سپهریA*SH*N*A:SEPEHRI


در انتها حضور 
.
امشب
در يك خواب عجيب


رو به سمت كلمات
باز خواهد شد.
باد چيزي خواهد گفت.
سيب خواهد افتاد،
روي اوصاف زمين خواهد غلتيد،
تا حضور وطن غايب شب خواهد رفت.
سقف يك وهم فرو خواهد ريخت.
چشم
هوش محزون نباتي را خواهد ديد.
پيچكي دور تماشاي خدا خواهد پيچيد.
راز ، سر خواهد رفت.
ريشه زهد زمان خواهد پوسيد.
سر راه ظلمات
لبه صحبت آب
برق خواهد زد ،
باطن آينه خواهد فهميد.

امشب
ساقه معني را


وزش دوست تكان خواهد داد،
بهت پرپر خواهد شد.

ته شب ، يك حشره


قسمت خرم تنهايي را

تجربه خواهد كرد.
داخل واژه صبح
صبح خواهد شد. 

شاعران قرن ایران:سپهری:حجم سبزA*SH*N*A:SEPEHRI


در گلستانه 
.
دشت هايي چه فراخ‌!
كوه هايي چه بلند!


در گلستانه چه بوي علفي مي آمد!
من در اين آبادي‌، پي چيزي مي گشتم‌:
پي خوابي شايد،
پي نوري‌، ريگي‌، لبخندي‌.

پشت تبريزي ها
غفلت پاكي بود، كه صدايم مي زد.

پاي ني زاري ماندم‌، باد مي آمد، گوش دادم‌:
چه كسي با من‌، حرف مي زند؟
سوسماري لغزيد.
راه افتادم‌.
يونجه زاري سر راه‌.
بعد جاليز خيار، بوته هاي گل رنگ
و فراموشي خاك‌.

لب آبي


گيوه ها را كندم‌، و نشستم‌، پاها در آب‌:
«من چه سبزم امروز
و چه اندازه تنم هوشيار است‌!
نكند اندوهي‌، سر رسد از پس كوه‌.
چه كسي پشت درختان است؟
هيچ‌، مي چرخد گاوي در كرد. 


ظهر تابستان است‌.
سايه ها مي دانند، كه چه تابستاني است‌.
سايه هايي بي لك‌،
گوشه يي روشن و پاك‌،
كودكان احساس‌! جاي بازي اين جاست‌.
زندگي خالي نيست‌:
مهرباني هست‌، سيب هست‌، ايمان هست‌.
آري
تا شقايق هست‌، زندگي بايد كرد.

در دل من چيزي است‌، مثل يك بيشه نور، مثل خواب دم
صبح


و چنان بي تابم‌، كه دلم مي خواهد
بدوم تا ته دشت‌، بروم تا سر كوه‌.
دورها آوايي است‌، كه مرا مي خواند.»

A*SH*N*A:SEPEHRIشاعران قرن ایرا:سپهری:شرق اندوه



و شکستم و دویدم و فتادم 
.
درها به طنين هاي تو وا كردم‌.
هر تكه نگاهم را جايي افكندم‌، پر كردم هستي ز نگاه .


بر لب مردابي ، پاره لبخند تو بر روي لجن ديدم‌، رفتم
به نماز.
در بن خاري ، ياد تو پنهان بود، برچيدم‌، پاشيدم
به جهان‌.
بر سيم درختان زدم آهنگ ز خود روييدن‌، و به خود
گستردن‌.
و شياريدم شب يكدست نيايش‌، افشاندم دانه راز.
و شكستم آويز فريب‌.
و دويدم تا هيچ . و دويدم تا چهره مرگ ، تا هسته
هوش‌.
و فتادم بر صخره درد. از شبنم ديدار تو تر شد انگشتم‌،
لرزيدم‌.
وزشي مي رفت از دامنه اي ، گامي همره او رفتم‌.
ته تاريكي ، تكه خورشيدي ديدم‌، خوردم‌، و ز خود رفتم‌،
و رها بودم‌
...

ایران:سپهری:آوارآفتابA*SH*N*A:SEPEHRI


راهواره 
.
دريا كنار از صدف هاي تهي پوشيده است‌.
جويندگان مرواريد . به كرانه هاي ديگر رفته اند.


پوچي جست و جو بر ماسه ها نقش است‌.
صدا نيست . دريا - پريان مدهوشند . آب از نفس افتاده
است‌.
لحظه من در راه است‌. و امشب - بشنويد از من -
امشب ، آب اسطوره اي را به خاك ارمغان خواهد كرد.
امشب ، سري از تيرگي انتظار بدر خواهد آمد.
امشب ، لبخندي به فراترها خواهد ريخت‌.
بي هيچ صدا ، زورقي تابان ، شب آبها را خواهد شكافت‌.
زورق رانان توانا ، كه سايه اش بر رفت و آمد من افتاده است ،
كه چشمانش گام مرا روشن مي كند،
كه دستانش ترديد مرا مي شكند،
پارو زنان ، از آن سوي هراس من خواهد رسيد.
گريان ، به پيشوازش خواهم شتافت‌.
در پرتوي يك رنگي ، مرواريد بزرگ را در كف من خواهد نهاد.
...

A*SH*N*A:SEPEHRI شاعران قرن ایران:سهراب سپهری:زندگی خواب ها

...


پس از لحظه هاي دراز
بر درخت خاكستري پنجره ام برگي روييد


و نسيم سبزي تار و پود خفته مرا لرزاند.
و هنوز من
ريشه هاي تنم را در شن هاي روياها فرو نبرده بودم
كه براه افتادم‌.

پس از لحظه هاي دراز
سايه دستي روي وجودم افتاد
ولرزش انگشتانش بيدارم كرد.
و هنوز من
پرتو تنهاي خودم را
در ورطه تاريك درونم نيفكنده بودم‌.
كه براه افتادم‌.

پس از لحظه هاي دراز
پرتو گرمي در مرداب يخ زده ساعت افتاد
و لنگري آمد و رفتش را در روحم ريخت
و هنوز من
در مرداب فراموشي نلغزيده بودم 


كه براه افتادم

پس از لحظه هاي دارز
يك لحظه گذشت‌:
برگي از درخت خاكستري پنجره ام فرو افتاد،
دستي سايه اش را از روي وجودم برچيد
و لنگري در مرداب ساعت يخ بست‌.
و هنوز من چشمانم را نگشوده بودم
كه در خوابي ديگر لغزيدم‌.

شاعران قرن ایران:سهراب سپهری : مرگ رنگA*SH*N*A:SOHRAB SEPEHRI

 سهراب سپهری،نقا ش و شاعر 
از ١٥ مهر ١٣٠٧ کاشان 
تا ١ول اردیبهشت ١٣٥٩ تهران 
نخستین کتاب سهراب در کنار چمن یا آرامگاه عشق بود که در کاشان چا پ شد 
اما او این کتاب را به فراموشی سپرد و هرگز نامی از آن به میان نمی آورد 
هم از این رو اثری از این کتاب در هشت کتاب سهراب نیست 
هر چند در کتابخانه های خصوصی می توان آن را یافت 

رو به غروب :
ريخته سرخ غروب
جابجا بر سر سنگ‌.

كوه خاموش است‌.
مي خروشد رود.
مانده در دامن دشت
خرمني رنگ كبود.

سايه آميخته با سايه‌.
سنگ با سنگ گرفته پيوند.
روز فرسوده به ره مي گذرد.
جلوه گر آمده در چشمانش
نقش اندوه پي يك لبخند.

جغد بر كنگره ها مي خواند.
لاشخورها، سنگين‌،
از هوا، تك تك ، آيند فرود:
لاشه اي مانده به دشت
كنده منقار ز جا چشمانش‌،
زير پيشاني او


مانده دو گود كبود.

تيرگي مي آيد.
دشت مي گيرد آرام‌.
قصه رنگي روز
مي رود رو به تمام‌.

شاخه ها پژمرده است‌. 

A*SH*N*A:SOHRAB SEPEHRI:سهراب سپهری:مسافر


مسافر
دم غروب ، ميان حضور خسته اشيا
نگاه منتظري حجم وقت را مي ديد.


و روي ميز ، هياهوي چند ميوه نوبر
به سمت مبهم ادراك مرگ جاري بود.
و بوي باغچه را ، باد، روي فرش فراغت
نثار حاشيه صاف زندگي مي كرد.
و مثل بادبزن ، ذهن‌، سطح روشن گل را
گرفته بود به دست
و باد مي زد خود را.

مسافر از اتوبوس
پياده شد: «چه آسمان تميزي!»
و امتداد خيابان غربت او را برد.

غروب بود.
صداي هوش گياهان به گوش مي آمد.
مسافر آمده بود



و روي صندلي راحتي ، كنار چمن
نشسته بود:
«دلم گرفته ،
دلم عجيب گرفته است‌.

تمام راه به يك چيز فكر مي كردم
و رنگ دامنه ها هوش از سرم مي برد.
خطوط جاده در اندوه دشت ها گم بود.
چه دره هاي عجيبي !
و اسب ، يادت هست ،
سپيد بود
و مثل واوه پاكي ، سكوت سبز چمن وار را چرا مي كرد.
و بعد، غربت رنگين قريه هاي سر راه‌.
و بعد تونل ها ،
دلم گرفته ،
دلم عجيب گرفته است‌.
و هيچ چيز ،
نه اين دقايق خوشبو،كه روي شاخه نارنج مي شود
خاموش ،
نه اين صداقت حرفي ، كه در سكوت ميان دو برگ اين
گل شب بوست‌،



نه هيچ چيز مرا از هجوم خالي اطراف
نمي رهاند.
و فكر مي كنم
كه اين ترنم موزون حزن تا به ابد
شنيده خواهد شد.»

نگاه مرد مسافر به روي زمين افتاد :
«چه سيب هاي قشنگي !
حيات نشيه تنهايي است.»
و ميزبان پرسيد:


قشنگ يعني چه؟
- قشنگ يعني تعبير عاشقانه اشكال
و عشق ، تنها عشق
ترا به گرمي يك سيب مي كند مانوس‌.
و عشق ، تنها عشق
مرا به وسعت اندوه زندگي ها برد ،
مرا رساند به امكان يك پرنده شدن‌.
- و نوشداري اندوه؟


- صداي خالص اكسير مي دهد اين نوش‌.

و حال ، شب شده بود.
چراغ روشن بود.
و چاي مي خوردند.

- چرا گرفته دلت‌، مثل آنكه تنهايي‌.
- چقدر هم تنها!
- خيال مي كنم
دچار آن رگ پنهان رنگ ها هستي‌.
- دچار يعني
- عاشق‌.
- و فكر كن كه چه تنهاست
اگر ماهي كوچك ، دچار آبي درياي بيكران باشد.
- چه فكر نازك غمناكي !
- و غم تبسم پوشيده نگاه گياه است‌.
و غم اشاره محوي به رد وحدت اشياست‌. 


- خوشا به حال گياهان كه عاشق نورند
و دست منبسط نور روي شانه آنهاست‌.
- نه ، وصل ممكن نيست ،
هميشه فاصله اي هست .
اگر چه منحني آب بالش خوبي است‌.
براي خواب دل آويز و ترد نيلوفر،
هميشه فاصله اي هست‌.
دچار بايد بود:
و گرنه زمزمه حيرت ميان دو حرف
حرام خواهد شد.
و عشق
سفر به روشني اهتراز خلوت اشياست‌.
و عشق
صداي فاصله هاست‌.
صداي فاصله هايي كه
- غرق ابهامند.
- نه،
صداي فاصله هايي كه مثل نقره تميزند
و با شنيدن يك هيچ مي شوند كدر.
هميشه عاشق تنهاست‌.



و دست عاشق در دست ترد ثانيه هاست‌.
و او و ثانيه ها مي روند آن طرف روز.
و او و ثانيه ها روي نور مي خوابند.
و او و ثانيه ها بهترين كتاب جهان را
به آب مي بخشند.


و خوب مي دانند
كه هيچ ماهي هرگز
هزار و يك گره رودخانه را نگشود.
و نيمه شب ها ، با زورق قديمي اشراق
در آب هاي هدايت روانه مي گردند
و تا تجلي اعجاب پيش مي رانند.
- هواي حرف تو آدم را
عبور مي دهد از كوچه باغ هاي حكايات
و در عروق چنين لحن
چه خون تازه محزوني‌!

حياط روشن بود


و باد مي آمد
و خون شب جريان داشت در سكوت دو مرد.

« اتاق خلوت پاكي است‌.
براي فكر ، چه ابعاد ساده اي دارد!
دلم عجيب گرفته است‌.
خيال خواب ندارم.»
كنار پنجره رفت
و روي صندلي نرم پارچه اي
نشست : «هنوز در سفرم .
خيال مي كنم
در آب هاي جهان قايقي است
و من - مسافر قايق - هزار ها سال است
سرود زنده دريانوردهاي كهن را
به گوش روزنه هاي فصول مي خوانم
و پيش مي رانم‌. 


مرا سفر به كجا مي برد؟
كجا نشان قدم نا تمام خواهد ماند
و بند كفش به انگشت هاي نرم فراغت
گشوده خواهد شد؟
كجاست جاي رسيدن ، و پهن كردن يك فرش
و بي خيال نشستن
و گوش دادن به
صداي شستن يك ظرف زير شير مجاور ؟
و در كدام بهار
درنگ خواهد كرد
و سطح روح پر از برگ سبز خواهد شد؟

شراب بايد خورد
و در جواني يك سايه راه بايد رفت‌،
همين‌.

كجاست سمت حيات ؟


من از كدام طرف مي رسم به يك هدهد؟
و گوش كن ، كه همين حرف در تمام سفر
هميشه پنجره خواب را بهم ميزند.
چه چيز در همه راه زير گوش تو مي خواند؟
درست فكر كن
كجاست هسته پنهان اين ترنم مرموز ؟
چه چيز پلك ترا مي فشرد،
چه وزن گرم دل انگيزي ؟
سفر دراز نبود:
عبور چلچله از حجم وقت كم مي كرد. 


و در مصاحبه باد و شيرواني ها
اشاره ها به سر آغاز هوش بر ميگشت‌.
در آن دقيقه كه از ارتفاع تابستان
به «جاجرود» خروشان نگاه مي كردي ،
چه اتفاق افتاد
كه خواب سبز ترا سارها درو كردند ؟
و فصل ؟ فصل درو بود.
و با نشستن يك سار روي شاخه يك سرو
كتاب فصل ورق خورد
و سطر اول اين بود:



حيات ، غفلت رنگين يك دقيقه «حوا» است‌.

نگاه مي كردي :
ميان گاو و چمن ذهن باد در جريان بود.

به يادگاري شاتوت روي پوست فصل
نگاه مي كردي ،
حضور سبز قبايي ميان شبدرها
خراش صورت احساس را مرمت كرد.

ببين ، هميشه خراشي است روي صورت احساس‌.
هميشه چيزي ، انگار هوشياري خواب ،

به نرمی قدم مرگ می رسد از پشت
و روي شانه ما دست مي گذارد
و ما حرارت انگشت هاي روشن او را
بسان سم گوارايي
كنار حادثه سر مي كشيم‌. و نيز" ، يادت هست‌،
و روي ترعه آرام ؟
در آن مجادله زنگدار آب و زمين
كه وقت از پس منشور ديده مي شد
تكان قايق ، ذهن ترا تكاني داد:
غبار عادت پيوسته در مسير تماشاست .
هميشه با نفس تازه راه بايد رفت
و فوت بايد كرد
كه پاك پاك شود صورت طلايي مرگ‌.

كجاست سنگ رنوس ؟
من از مجاورت يك درخت مي آيم
كه روي پوست ان دست هاي ساده غربت


اثر گذاشته بود :
«به يادگار نوشتم خطي ز دلتنگي.»

شراب را بدهيد
شتاب بايد كرد:
من از سياحت در يك حماسه مي آيم
و مثل آب
تمام قصه سهراب و نوشدارو را
روانم‌.

سفر مرا به باغ در چند سالگي ام برد
و ايستادم تا
دلم قرار بگيرد،
صداي پرپري آمد


و در كه باز شد


من از هجوم حقيقت به خاك افتادم‌.

و بار دگر ، در زير آسمان «مزامير» ،
در آن سفر كه لب رودخانه «بابل»
به هوش آمدم‌،
نواي بربط خاموش بود
و خوب گوش كه دادم ، صداي گريه مي آمد
و چند بربط بي تاب
به شاخه هاي تر بيد تاب مي خوردند.

و در مسير سفر راهبان پاك مسيحي
به سمت پرده خاموش «ارمياي نبي»
اشاره مي كردند.
و من بلند بلند« كتاب جامعه» مي خواندم‌.
و چند زارع لبناني



كه زير سدر كهن سالي
نشسته بودند
مركبات درختان خويش را در ذهن
شماره مي كردند.

كنار راه سفر كودكان كور عراقي
به خط «لوح حمورابي»
نگاه مي كردند. 


و در مسير سفر روزنامه هاي جهان را
مرور مي كردم‌.

سفر پر از سيلان بود.


و از تلاطم صنعت تمام سطح سفر
گرفته بود و سياه
و بوي روغن مي داد.
و روي خاك سفر شيشه هاي خالي مشروب ،
شيارهاي غريزه‌، و سايه هاي مجال
كنار هم بودند.
ميان راه سفر، از سراي مسلولين
صداي سرفه مي آمد.
زنان فاحشه در آسمان آبي شهر
شيار روشن " جت " ها را
نگاه مي كردند
و كودكان پي پرپرچه ها روان بودند،
سپورهاي خيابان سرود مي خواندند
و شاعران بزرگ
به برگ هاي مهاجر نماز مي بردند.
و راه دور سفر ، از ميان آدم و آهن
به سمت جوهر پنهان زندگي مي رفت‌،
به غربت تر يك جوي مي پيوست‌،
به برق ساكت يك فلس‌،
به آشنايي يك لحن‌، 


به بيكراني يك رنگ‌.

سفر مرا به زمين هاي استوايي برد.
و زير سايه آن «بانيان» سبز تنومند
چه خوب يادم هست
عبارتي كه به ييلاق ذهن وارد شد:
وسيع باش‌،و تنها، و سر به زير، و سخت‌.

من از مصاحبت آفتاب مي آيم‌،
كجاست سايه؟

ولي هنوز قدم گيج انشعاب بهار است



و بوي چيدن از دست باد مي آيد
و حس لامسه پشت غبار حالت نارنج
و به حال بيهوشي است‌.
در اين كشاكش رنگين‌، كسي چه مي داند
كه سنگ عزلت من در كدام نقطه فصل است‌.
هنوز جنگل ، ابعاد بي شمار خودش را
نمي شناسد.
هنوز برگ
سوار حرف اول باد است‌.
هنوز انسان چيزي به آب مي گويد
و در ضمير چمن جوي يك مجادله جاري است
و در مدار درخت
طنين بال كبوتر، حضور مبهم رفتار آدمي زاد است‌. 


صداي همهمه مي آيد.
و من مخاطب تنهاي بادهاي جهانم‌.
و رودهاي جهان رمز پاك محو شدن را
به من مي آموزند،


فقط به من‌.
و من مفسر گنجشك هاي دره گنگم
وگوشواره عرفان نشان تبت را
براي گوش بي آذين دختران بنارس
كنار جاده « سرنات» شرح داده ام‌.
به دوش من بگذار اي سرود صبح «ودا» ها
تمام وزن طراوت را
كه من
دچار گرمي گفتارم‌.
و اي تمام درختان زينت خاك فلسطين
وفور سايه خود را به من خطاب كنيد،
به اين مسافر تنها،كه از سياحت اطراف «طور» مي آيد
و از حرارت « تكليم» در تب و تاب است‌.

ولي مكالمه ، يك روز ، محو خواهد شد
و شاهراه هوا را
شكوه شاه پرك هاي انتشار حواس


سپيد خواهد كرد

براي اين غم موزون چه شعرها كه سرودند! 


ولي هنوز كسي ايستاده زير درخت‌.
ولي هنوز سواري است پشت باره شهر
كه وزن خواب خوش فتح قادسيه
به دوش پلك تر اوست‌.
هنوز شيهه اسبان بي شكيب مغول ها
بلند مي شود از خلوت مزارع ينجه‌.
هنوز تاجر يزدي ، كنار «جاده ادويه»
به بوي امتعه هند مي رود از هوش‌.
و در كرانه «هامون» ، هنوز مي شنوي :
- بدي تمام زمين را فرا گرفت‌.
- هزار سال گذشت‌،
- صداي آب تني كردني به گوش نيامد


و عكس پيكر دوشيزه اي در آب نيفتاد.

و نيمه راه سفر، روي ساحل «جمنا»
نشسته بودم
و عكس «تاج محل» را در آب
نگاه مي كردم‌:
دوام مرمري لحظه هاي اكسيري
و پيشرفتگي حجم زندگي در مرگ‌.
ببين‌، دو بال بزرگ
به سمت حاشيه روح آب در سفرند.
جرقه هاي عجيبي است در مجاورت دست‌.
بيا، و ظلمت ادراك را چراغان كن
كه يك اشاره بس است‌:
حيات ضربه آرامي است


به تخته سنگ «مگار»

و در مسير سفر مرغ هاي« باغ نشاط»


غبار تجربه را از نگاه من شستند،
به من سلامت يك سرو را نشان دادند.
و من عبادت احساس را،
و به پاس روشني حال‌،
كنار «تال» نشستم‌، و گرم زمزمه كردم‌.

عبور بايد كرد
و هم نورد افق هاي دور بايد شد
و گاه در رگ يك حرف خيمه بايد زد.
عبور بايد كرد
و گاه از سر يك شاخه توت بايد خورد.

من از كنار تغزل عبور مي كردم
و موسم بركت بود


و زير پاي من ارقام شن لگد مي شد.
زني شنيد،
كنار پنجره آمد، نگاه كرد به فصل‌.
در ابتداي خودش بود
و دست بدوي او شبنم دقايق را
به نرمي از تن احساس مرگ برمي چيد.
من ايستادم‌.


و آفتاب تغزل بلند بود
و من مواظب تبخير خوابها بودم
و ضربه هاي گياهي عجيب را به تن ذهن
شماره مي كردم‌:
خيال مي كرديم
بدون حاشيه هستيم‌.
خيال مي كرديم
ميان متن اساطيري تشنج ريباس
شناوريم
و چند ثانيه غفلت‌، حضور هستي ماست‌.

در ابتداي خطير گياه ها بوديم


كه چشم زن به من افتاد:
صداي پاي تو آمد، خيال كردم باد
عبور مي كند از روي پرده هاي قديمي‌.
صداي پاي ترا در حوالي اشيا
شنيده بودم‌.
- كجاست جشن خطوط؟
- نگاه كن به تموج ، به انتشار تن من‌.
- من از كدام طرف مي رسم به سطح بزرگ؟
- و امتداد مرا تا مساحت تر ليوان
پر از سوح عطش كن‌.
- كجا حيات به اندازه شكستن يك ظرف
دقيق خواهد شد
و راز رشد پنيرك را 


حرارت دهن اسب ذوب خواهد كرد؟
- و در تراكم زيباي دست ها، يك روز،
صداي چيدن يك خوشه را به گوش شنيديم‌.
- ودر كدام زمين بود
كه روي هيچ نشستيم
و در حرارت يك سيب دست و رو شستيم؟
- جرقه هاي محال از وجود بر مي خاست‌.



- كجا هراس تماشا لطيف خواهد شد
و نا پديدتر از راه يك پرنده به مرگ؟
- و در مكالمه جسم ها مسير سپيدار
چقدر روشن بود !
- كدام راه مرا مي برد به باغ فواصل؟

عبور بايد كرد .
صداي باد مي آيد، عبور بايد كرد.
و من مسافرم ، اي بادهاي همواره‌!
مرا به وسعت تشكيل برگ ها ببريد.
مرا به كودكي شور آب ها برسانيد.
و كفش هاي مرا تا تكامل تن انگور
پر از تحرك زيبايي خضوع كنيد.
دقيقه هاي مرا تا كبوتران مكرر
در آسمان سپيد غريزه اوج دهيد.
و اتفاق وجود مرا كنار درخت
بدل كنيد به يك ارتباط گمشده پاك‌. 


و در تنفس تنهايي
دريچه هاي شعور مرا بهم بزنيد.
روان كنيدم دنبال بادبادك آن روز
مرا به خلوت ابعاد زندگي ببريد.
حضور « هيچ» ملايم را
به من نشان بدهيد.»
بابل‌، بهار ۱۳۴