A*SH*N*A:HAFEZ MUSAVIحافظ موسوی

Hafez Musaviحافظ موسوی 

A*SH*N*A

...

کتاب ها 

دستی به شیشه های مه گرفته دنیا ,زمانه ,١٣٧٥

ستر های پنهانی,سالی,١٣٧٨

شعر های جمهوری,ثالث ,١٣٨٠

...

عکس های فوری ,چاپ سوئد 

---

مرگ مثل یک دمپایی سفید 

زیر صندلی راحتی انتظار می کشید 

آنچه که اين سال‌ها اتفاق افتاد ماجرا را به جايی رساند که هر نوع کلمات قصار هم با شعر اشتباه گرفته شد. به واقع اين هم بر می‌گردد به وضعيتی که طبقه متوسط جامعه ما با آن درگير است. طبقه متوسطی که يک جنبش را پشت سر گذاشته است. تجربه‌های دردناکی را پشت سر گذاشته است و به يک چيز آرامش بخش نيازمند است. در حالی که به گمان من اين طور نيست. به گمان من واقعيت اجتماعی گاه آن‌قدر مبتذل و آزاردهنده است که به جای التيام بخشيدن به ارواح افسرده، چه بسا لازم باشد که خراشی به روح بدهد تا آن روح دوباره بيدار شده و به خودش بيايد.

حافظ موسوی، شاعر و نویسنده

سیب 

:

سیبی که در نگاه تو می چرخد 

آدم را وسوسه می کند 

بیا از این جهنم فرار کنیم 

اندازه ی همین یکی دو ستر فرست داریم 

از تیر رس نگاه این فرشته ها دور شویم 

بهشت که نه 

نیمکتی را نشان تو خواهم داد 

که مثل یک گونه تازه 

وسوسه انگیز است 

باید شتاب کنیم 

اما تو باید مواظب مو هیت باشی 

شاخه های این درخت های کنار خیابان 

گره از موی دختران می ربایند 

باد هم که نباشد 

برای پریشانی ی این شهر 

هزار بهانه پیدا می شود
---

استفان مالارمه معتقد بود که گوهر جهان ، نیستی است و از شاعر کاری ساخته نیست مگر این که شعر این نیستی ، این سکوت مطلق را بسراید . ( نقل از تاریخ نقد جدید ، رنه ولک ، ترجمه ارباب شیرانی ) ژان پل سارتر در مقاله ای که در باره ی مالارمه نوشته است شرح می دهد که چه طور این شاعر عصیانگر در تمام عمر خود با مرگ و وسوسه ی خودکشی دست به گریبان بوده است .( نقل به مضمون از کتاب شاعران ، با برگردان مراد فرهادپور ) .
اما من صراحتا اعلام می کنم که هرگز به خودکشی فکر نکرده ام . اگر چه در شعرهایم رگه هایی از مرگ اندیشی هست ، ولی این مرگ اندیشی عجبا که غالبا با طنز و شوخ طبعی همراه است و این گاهی مرا می ترساند .
طی کمتر از نیم قرن پس از مرگ مالارمه همنژادان غربی او دو جنگ جهانی ویرانگر به راه انداختند که داغ ننگی بر پیشانی بشریت متمدن بود . آیا مالارمه با شامه ی تیز شاعرانه ی خود آینده ی اروپا را بوکشیده بود که آن همه از مرگ و نیستی می سرود ؟
اوضاع روزگار ما چندان مساعدتر از اواخر قرن نوزدهم نیست و همین می ترساندم که مبادا شامه ی ما از کار افتاده باشد .البته امیدوارم چنین نباشد و روزگاران زیبا تری پیش رو داشته باشیم .
حافظ موسوی – اسفند ١٣٩١