آ*ش*ن*ا:آرشیوشعرنوایران...خاطره حجازیKHATEREH HEJAZI

ا*ش*ن*ا:آرشیو شعر نو ایران 

خاطره حجازی 

KHATEREH HEJAZI

b. 28 May 1961

اگر به دلت چسبیده ام
اصلا تعجب نکن
من به هوای نوشیدن اوست که
هرچه باشد سر می کشم
خاطره حجازی 

آ*ش*ن*ا:آرشیوشعرنوایران...مهردادفلاحA*SH*N*A:MEHRDAD FALLAH

A*SH*N*A:ARSHIV SHER NO IRAN

MEHRDAD FALLAH مهرداد فلاح 

1

"بیست روز" تمام شد

در بزنید تا باز شویم

ما چشم داریم

بال هم

ببخشید که چند صدا جلوتر می  خوانیم

ما پوست می  ترکانیم

2

سینه سپر کرده  اید که باد تقویم  ها را ورق نزند ؟

نزند !

باران که بر بام تان می  خواند

هی سرخ می  شوید که یعنی ایست

بهتر نیست کمی به آینه برگردید ؟

این پا سفت کردن مدام

چیزی از سنگ در شما رویانده  است

این بغض را بترکانید

باران

به شما لطف می  کند

3

با لکنت راه می  رویم

سر به هوا می خوانیم

چاه ما را می  شناسد

دیوار هم

جا نمی  زنیم

دور می  زنیم

نه از این کوه  ها که راست ایستاده  اند می  ترسیم

نه از این دره ها که دراز شده اند

باز هم بگویم ؟

بگذریم

شما بگویید !

مهرداد فلاح 

حالا که دیوار
................
حالا که دیوار از رو نمی رود
من رو بر می گردانم
از رفتن نمی مانم
اگر شده زمین را نقب می زنم
تا دوباره به آسمان برسم

از گلوی فراموشی پایین نمی روم
درخت را به تنهایی ام می خوانم
پرنده را به خاموشی ام
و می گذارم دریا به خوابم بیاید
من با قله ها قرار گذاشته ام

نگاه کن !
جاده ها
دنباله ی رویای منند

آ*ش*ن*ا:آرشیوشعرنوایران...مینااسدیMINA ASSADI

A*SH*N*A,ARSHIV SHER NOW IRAN

MINA ASSADI مینا اسدی 

مینا اسدی, شاعر, روزنامه نگار, مقاله نویس در 22 اسفند 1322 در ساری تولد یافت. تحصیلات ابتدایی و متوسطه اش را در آنجا گذراند سپس به تهران آمد و تحصیلاتش را در رشته روزنامه نگاری در دانشکده علوم ارتباطات به انجام رساند و در پی آن در نشریات آن زمان به کار پرداخت
او نخستین دفتر شعرش را در 18 سالگی به نام "ارمغان مینا" در ساری به چاپ رساند و چندین سال به درازا کشید تا انتشارات امیرکبیر دفتر دوم شعر او "چه کسی سنگ می اندازد" را به سال 1350 در تهران به چاپ رساند. او پیش از سال 1357 به سوئد سفر کرد و دفتر سوم خود را پس ازازدواج به نام "من به انگشتر میگویم بند" به همت انتشارات پگاه در لندن چاپ کرد و در پی آن دفاتر "کارنامه" و از "عشق در جهان چیزی نمانده است" او نیز از سوی همین انتشارات منتشر شد. مینا اسدی پس از آوردن 2 فرزند از همسرش جدا شد. اما ناکامی در ازدواج به نیروی خلاقه ی او افزود و از آن پس با شور بیشتری به سردون شعر و مقاله نویسی و انتشارات کتاب ادامه داد.
از آثار این زمان او" دختر گم شده", نشر مینا_سوئد, "بی عشق بی نگاه" نشر پگاه_لندن و کتاب مستند "با بچه های تبعید" به فارسی و سوئدی ،از آثار در دست چاپ او که به خاطر فعالیت های اجتماعی اش در سال 1996 برنده ی جایزه ی جهانی بنیاد "هلمن_هامت"شد. به کتاب های "من به دنبال شما آمده ام" و مجموعه مقالات "رویاهایی در بیداری" و دفتر شعر "ویرجینیا وولف و سگ هایش" اشاره می شود.

نقل از  صفحه ساری 

برای تو که فرصت ماندن نیافتی

چه فرق می کند
صنوبر جوان
یا نارون پیر
چه فرق می کند

سرو ایستاده
یا نیلوفر پیچان
چه فرق می کند

نهال کوچک
یا درخت تنومند
زنده باشد اگر
می وزد که باد،
به سمت جهان
سر تکان می دهد
چه فرق می کند
به افسوس
یا به سرزندگی
باشد اگر
زنده باشد اگر
چه فرق می کند
سایبان
یا پیچک
تکیه هم بدهد
به جهان
یا که تکیه گاه جهان باشد
بماند فقط
و نفس بکشد...

مينا اسدی

MASOOD BIZARGITI مسعودبیزارگیتی ...آ*ش*ن*ا

قد می کشند/ کلمات
و حنجره ام
از کوچه پسکوچه های جهان
قناعت خاموشی را
در چشم هامان
شعله می دواند

غروب / چنین که
بر پنجره ها می نشیند

آزادی
گلوی کدام سرود را
تر می کند

FEREYDOON MOSHIRI آ*ش*ن**ا: فریدون مشیریA*SH*N*A:

FEREIDUN MOSHIRI

من که از پژمردنِ یک شاخه گل
از نگاهِ ساکتِ یک کودکِ بیمار
از فغانِ یک قناری در قفس
از غم یک مرد در زنجیر
حتی قاتلی بر دار

اشک در چشمان و بغضم در گلوست
وندرین ایام، زهرم در پیاله زهر مارم در سبوست
مرگ او را از کجا باور کنم؟

صحبت از پژمردنِ یک برگ نیست
وای، جنگل را بیابان می‌کنند
دست خون‌آلود را در پیش چشم خلق پنهان می‌کنند
هیچ حیوانی به حیوانی نمی‌دارد روا
آنچه این نامردمان با جانِ انسان می‌کنند

صحبت از پژمردنِ یک برگ نیست
فرض کن مرگِ قناری در قفس هم مرگ نیست
فرض کن یک شاخه گل هم در جهان هرگز نرُست
فرض کن جنگل بیابان بود از روز نُخست
در کویری سوت و کور
در میان مردمی با این مصیبت‌ها صبور
صحبت از مرگِ محبت، مرگِ عشق
گفتگو از مرگِ انسانیت است.
فریدون مشیری
A*SH*N*A

FEREIDUN MOSHIRI

b.30 SHAHRIVAR 1305

21 SETEMBER 1926

d. 1379/2000

 بي تو مهتاب شبي باز از آن كوچه گذشتم !


بي تو مهتاب شبي باز از آن كوچه گذشتم
همه تن چشم شدم خيره به دنبال تو گشتم
شوق ديدار تو لبريز شد از جام وجودم،
شدم آن عاشق ديوانه كه بودم

در نهانخانه ي جانم گل ياد تو درخشيد
باغ صد خاطره خنديد
عطر صد خاطره پيچيد

يادم آمد كه شبي با هم از آن كوچه گذشتيم
پرگشوديم و در آن خلوت دلخواسته گشتيم
ساعتي بر لب آن جوي نشستيم
تو همه راز جهان ريخته در چشم سياهت
من همه محو تماشاي نگاهت

آسمان صاف و شب آرام
بخت خندان و زمان رام
خوشه ماه فرو ريخته در آب
شاخه ها دست برآورده به مهتاب
شب و صحرا و گل و سنگ
همه دل داده به آواز شباهنگ

يادم آيد : تو به من گفتي :
از اين عشق حذر كن!
لحظه اي چند بر اين آب نظر كن
آب ، آئينه عشق گذران است
تو كه امروز نگاهت به نگاهي نگران است
باش فردا ،‌ كه دلت با دگران است!
تا فراموش كني، چندي از اين شهر سفر كن!

با تو گفتم :
"حذر از عشق؟
ندانم!
سفر از پيش تو؟‌
هرگز نتوانم!
روز اول كه دل من به تمناي تو پر زد
چون كبوتر لب بام تو نشستم،
تو به من سنگ زدي من نه رميدم، نه گسستم"
باز گفتم كه: " تو صيادي و من آهوي دشتم
تا به دام تو درافتم، همه جا گشتم و گشتم
حذر از عشق ندانم
سفر از پيش تو هرگز نتوانم، نتوانم...!

اشكي ازشاخه فرو ريخت
مرغ شب ناله ي تلخي زد و بگريخت!
اشك در چشم تو لرزيد
ماه بر عشق تو خنديد،
يادم آيد كه از تو جوابي نشنيدم
پاي در دامن اندوه كشيدم
نگسستم ، نرميدم

رفت در ظلمت غم، آن شب و شب هاي دگر هم
نه گرفتي دگر از عاشق آزرده خبر هم
نه كني ديگر از آن كوچه گذر هم!
بي تو اما به چه حالي من از آن كوچه گذشتم!

---

شعرشهادت است: حسن حسام A*SH*N*A:HASSAN HESSAM

ا * ش * ن * ا A*SH*N*A

آرشیو شعر نو ایران  ARCHIVE SHER NOW IRAN 

hassan hessam,writer and poet

حسن حسام،شاعر و نویسنده

زاده ی ٢٩ دی ١٣٢٤ رشت /

١٩ ژانویه ١٩٤٦ 

OEUVRES:

بعد از آن سال ها ١٣٥٢

کارنامه احیا 

آواز خروسان  ،کاوه و یاشار ١٣٥٧

بر جاده های رهایی ،کاوه و یاشار ١٣٥٧ 

خوشه های آواز ، فروغ،آلمان ١٣٨٢

گوزن و صخره ،سه دفتر شعر ،.. 

وقتی هم شلاق داغ 

با شتاب 

فرود می آمد 

و نعره ی درد را 

به آسمان می برد 

با چشمان آبش می آمد 

عین چشمان یک ماهی 

خیس و آبی !

و دام را که هر دم ویران می شد 

دوباره با دلش می ساخت 

هی خانه های دلم خراب می شدند 

هی می آمد آبادشان می کرد 

حسن حسام :خوشه های آواز 

 پشت صحنه

در خامشی به آینه گفتم:

بازیِ نقش تمام است

پرده را ببر پایین

یا پاک کن نگاه مرا

                        از چشم

و آب کن خیالِ مرا

                       در سر

یا یک سره

              بشکن

                       بریز

                              ختمش کن

*

بی چاره آینه

           چون عاقلی

                         به دیوانه

مغموم و مات

نگاهم کرد

و تار شد

مانندِ ماه

            در شب ابری

من ماندم و

               سکوت و

                           خالیزار

و شب

        که آینه را پر می کرد

آهوبانو

به زنان رسته از بندی که سیمای نظام شکنجه را برملا کرده اند       

هنگام که

            ستارگان

                       خاموشند

آسمان پایین می آید

و تیغه یِ تاریکِ ماه

                        آواره است،

ترانه های روشنت

                      آبشار می شود

و ما،

به چون جنگلی بی باران

آن را می نوشیم

در آوازِ بارشِ خاموشِ برگ هایِ سوخته

و رعشه ی شبدرهای تشنه

بر نگاهِ تلخِ مادرانِ مات

*

 هنگام که

ماـ همه ی گودالیان ـ

مثل ماهِ گرفته

                   تاریک می شویم

و شیون شومی در اعماقِ جنگلِ تار

با کرنای زوزه ی گرگانِ دوردست

موسیقیِ هراس می نوازد،

ترانه های روشنِ تو

چنان که

           باران

                 بر خارزاران

بر ما

      می بارد

*

آهوبانو!

فریادِ خفه شده ی شبانه های خاموش

فریادِ بی صدا

برای ما بخوان

               بخوان

                      بخوان

مراثیِ  بی داد را

تا انفجار کینه

                  و ازدحام رایحه ی خشم

که خاموشی

زمهریر فراموشی ست

*

آهوبانو!

آوازِ روشنت را

بر جانِ داغ دارِ زمین

                          جاری کن

و عشق را

            نشاء کن

                       بر خاکدانِ یائسه ی سرد

که شقاوتِ بی داد

از اندازه ی آدمی فرا رفته ست

و انسانِ در مسلخ

تنها مانده است

آهوبانو

با روشنایِ فریادت

چون هیمه ای در آتش

زندانِ شیخ و شحنه

                        روایت کن

وز روزگارِ تیره

                  حکایت کن

چشمانِ ماهی

ترانه سرود برای مادرانِ عزادار لاله کار

ناگه نگاهش

           ناباور اِستاد

چشمش به چشمِ

                     صیاد افتاد

موج است و بازو

                   توفان و پارو

گشته گلاویز

                با مرگِ خون ریز

هم چون بهاران

                   در چاه پاییز

مرغی که از تیر

                    آهو به نخجیر،

آهووش ما

            افتاد از پا

*

فواره زد خون

رخساره گلگون

جان و جهانش

            جانِ جهان شد

*

خونش روان شد

                   هر جا

                        دوان شد

در کوی و صحرا

                   دشت و دمن ها

باغ و بیابان

             روی خیابان

از این خیابان

                       تا آن خیابان

کویی به کویی

                 شهری به شهری

هر جا که عشقی

                     سر زد جوانه

و عاشقان را

              از آن نشانه

می رفت خونِ

            آهووش ما

*

فواره زد خون

رخسار گلگون

جان و جهانش

    جانِِ جهان شد

*

خود رسته از خود

                    خود ریشه در خود

تا کی که جوشید

                      از خاک رویید

با شاخه ها و

               برگِ فراوان

چون لاله زاران

                   در بی شماران

زیبای ما شد

            رؤیای ما شد

در تیره زاران

             دانای ما شد

فواره زد خون

رخسار گلگون

جان و جهانش

                 جانِِِ جهان شد

*

مرگش چنان چون

                       خوابی پریشان

او زنده در ما

                 ما زنده در او

این عاشقستان

                 معشوقِ ما شد

امروزِ ما شد

              فردایِ ما شد

*

فواره زد خون

رخساره گلگون

جان و جهانش

                  جانِ جهان شد

*

ای داد

        ای داد

بی داد را

آن را که با عشق

                    رشته ست بنیاد

باید نمیراد

باید

         نمیراد

زین کوهِ بی داد

                     فریاد

                          فریاد

*

فواره زد خون

رخساره گلگون

جان و جهانش

                 جانِ جهان شد

*

مرگ آمد اما

                چون مار کبرا

خونسرد

بی درد

           در لحظه ای سرد

پیچید خود را

                بر گردن آن

                               آهوی زیبا

دیدی

تو دیدی

            چشمان ماهی

                       در بی پناهی

وقتی که از تور

                افتاده بر خاک

وای از نگاهش

وای

         ی ی

             از نگاهش . . .
---

... در این شب ِ قُرُق
محبوبه های شب
در گوش ِ هم به زمزمه مشغول ؛
" وقت است خاک برآشوبد.
وقت است ماهیان ِ قرمز
مانداب را
نقبی زنند به دریا "

مشعل بیاورید
مشعل بیاااااااورید
ما عطر ِ خود را داریم
و دختران ترانه ی خود را...
بر بام ِ شب ،
کمند ِ عیاران.
مشعل بیااااااورید
مشعل بیااااااورید ....

این کوچه را گلاب بپاشید
این کوچه را گلاب بپاشید.

مردان ِ ما ،
سنگین و استوار
از راه می رسند.

در چشم شان سحر
با عشق شان سحر
انبان شان سحر
اسبان شان سحر
در مشت شان سحر
با خشم شان سحر

اسپندها کجاااااااست ؟

کُندر بسوزانیم
کُندر بسوزانیم......

" حسن حسام "
" بندهایی از سروده ی بلند ِ محبوبه های شب "
.........................

آشنا،آرشیوشعرنوایران: بیژن جلالیA*SH*N*A:BIJAN JALALI

اتش اسباب بازی ی
قشنگی ست
که با ان تاریکی را
می تر سا نیم

بیژن جلالی

آ*ش*ن*ا : دراولین شب پاییزZ POEMPAINTING

در اولین شب پاییز جوانه ای در قلبم پنهان می شود تا بهاری دیگر....
زهره 

aramarz Soleimani Z PoemPainting: On the beginning night of autumn,a budding is hidden in my heart till another spring...-Tr;F.S.

آ*ش*ن*ا : رویا تفتی

می خواهم کاسه ی سرت را بردارم
و از تو پرستاری کنم ناگهان
مگر قرار است اسم هایمان را یاد بگیرند
که بر عکس گرفتیم
به دو صورت خیره شدیم و
ما حتی یک عکس یادگاری خوب که نداریم

دیکتاتورِ آرام!
دیکتاتورِ دوست داشتن!
کشیده می شوند به سمت
و با چیزی که افتاده
ناگهان بردارم
و از تو پرستاری کنم
(که نمی خواستی)
تازه قرار بود مثلا را ساده بگیریم
یک فوری خوب...


 از مجموعه شعر «رگ هایم از روی بلوزم می گذرند
رویا تفتی/ نشر ویستار

A*SH*N*A  ا * ش * ن * ا 

Arcive Sher Now Iran